W galwanotechnice istnieją dwa główne typy elektrolitów miedziowych: alkaliczne i kwaśne. Różnią się one składem, wartością pH oraz właściwościami powłok miedzianych, które tworzą.

Różnice między elektrolitami miedziowymi alkalicznymi i kwaśnymi:

pH:

• Elektrolit miedziowy alkaliczny: Ma wysoką wartość pH (zasadowy), często oparty na solach takich jak cyjanek miedzi lub siarczan miedzi; dla stabilizacji zawiera środki kompleksujące.
• Elektrolit miedziowy kwaśny: Ma niską wartość pH (kwaśny) i zazwyczaj oparty jest na siarczanie miedzi oraz kwasie siarkowym.

Właściwości osadzania:

• Elektrolit miedziowy alkaliczny: Doskonale nadaje się do powlekania materiałów wrażliwych na kwasy, takich jak cynk czy żelazo. Zapewnia dobrą przyczepność do tych materiałów i tworzy warstwę często bardziej plastyczną (duktylną), która lepiej znosi odkształcenia bez pękania.
• Elektrolit miedziowy kwaśny: Umożliwia uzyskanie gładkich, dekoracyjnych powłok o błyszczącej powierzchni. Często stosowany jest do dużych, prostych elementów metalowych, zapewnia szybsze osadzanie i drobniejszą strukturę krystaliczną.

Zastosowanie i obszary użycia:

• Elektrolit miedziowy alkaliczny: Często używany do elementów o skomplikowanych kształtach oraz tam, gdzie ważna jest równomierność osadzania na różnych podłożach, dobra przyczepność i plastyczność powłoki. Stosowany m.in. w elektronice, przy płytkach drukowanych i do pokrywania miedzią elementów żelaznych.
• Elektrolit miedziowy kwaśny: Idealny w zastosowaniach wymagających błyszczącej, dekoracyjnej powierzchni. Często wykorzystywany do dekoracyjnych powłok na metalach, np. w jubilerstwie lub jako warstwa bazowa pod chromowanie.