Miedź może osadzać się bezprądowo na żelazie ze względu na różnicę potencjałów elektrochemicznych, ponieważ miedź jest szlachetniejsza od żelaza. Podczas takiego osadzania bezprądowego żelazo ulega utlenieniu w kwaśnym roztworze, a jony miedzi redukują się i odkładają na powierzchni żelaza.

To osadzanie bezprądowe prowadzi jednak do słabej przyczepności miedzi, ponieważ tworzą się gruboziarniste kryształy miedzi, które osłabiają połączenie między miedzią a żelazem.

Aby złagodzić ten problem, można wprowadzić element do roztworu pod napięciem, co powoduje, że osadzanie miedzi zachodzi elektrochemicznie. Zastosowane napięcie umożliwia kontrolowany proces osadzania i poprawia przyczepność miedzi. W ten sposób można w dużym stopniu uniknąć problemów związanych z osadzaniem bezprądowym.

Innym sposobem na uniknięcie tego problemu jest nałożenie cienkiej warstwy miedzi przy użyciu elektrolitu miedziowego alkalicznego.